دست اندرکاران محترم نشریه شهادت، با اهدای
سلام و تحیات
باورم
نمی شد مصاحبه ای این قدر طولانی را در نشریه ی خود بیاورید. ان شاء الله که باعث
ملال خاطر خوانندگان عزیز نشده باشد. اما بعد از انتشار آن مصاحبه، یکی از عزیزان
که با شهید سیدحسن موسوی آشنایی داشت خصوصاً از روحیات شهید مطلع بود، بی مقدمه در
برخورد با من گفت خیلی بی انصافی! حق شهید موسوی را به جا نیاوردی. خیلی سطحی از
روحیات و ویژگی های او گذشته ایی و چرا در چند کلمه بسنده کرده بودی؟! او می گفت
به جای سخن گفتن از ورزش مورد علاقه و .. حق این بود کامل توضیح می دادی، توضیحات
من و این که مصاحبه دوستانه بود، سوال ها را آن ها پرسیدند، من فقط خیلی خودمانی
پاسخ می دادم، قرار بر نشر آن نبوده و .. برایش قانع کننده نبود. علی ای حال به
منظور ادای دین و برآوردن خواسته ی آن دسته از عزیزان، من این چند سطر را از شهید
موسوی ارائه می کنم. اگر چنان چه مقدور بود در آتی در نشریه تان منعکس نمایید.
گرچه بیان و قلم امثال منی از به تصویر کشیدن چهره های الهی آن شخصیت ها قاصر است.
ما
در گردان نصرالله از لشکر 5 نصر خراسان مشغول خدمت بودیم. گردان نصرالله از جمله
گردان های خط شکن لشکر بود. فرمانده گردان سردار رشید سپاه اسلام برادر رجب زاده
بود.
در
گردان علاوه بر 3 گروهان معمول، یک دسته ی اخلاص نیز وجود داشت که قاعدتاً از مخلص
ترین و زبده ترین نیروها بودند و چنان چه گردان در تک یا پاتک های دشمن دچار مشکل
می شد، دسته ی اخلاص نجات بخش نیروهای گردان بود و در سخت ترین شرایط وارد عمل می
شد.
قبل
از عملیات کربلای 4 بود، بعد از برگشت نیروها از مرخصی و تجدید سازمان و یادآوری
آموزش ها، یک روز حدود ساعت 11 ظهر در دژ خرمشهر بودیم. جلسه ی توجیهی برگزار شد و
اعلام نمودند که گردان نصرالله در عملیات آتی خط شکن است. و گروهان ما در نوک
پیکان عملیات قرار دارد و همراه دسته ی تخریب باید حرکت کند و پس از عبور از چند
کیلومتر میدان مین و آب گرفتگی، انهدام سنگرهای کمین و خط اول دشمن با ماست. و
تأکید نمودند که در این محور سرنوشت عملیات به عملکرد شما بستگی دارد و بعد از
تسخیر سنگرهای خط اول، نیروهای دیگر، پشت سر شما وارد عمل خواهند شد. البته انتظار
می رفت که این مأموریت خطیر به دسته ی اخلاص واگذار شود. حالا نمی دانم چرا دسته ی
اخلاص آماده نشده بود. موضوع مأموریت خیلی خطیر و سرنوشت ساز و حساس بود. من و
شهید سیدحسن موسوی که به دلیل نزدیکی و صمیمیتی که داشتیم و خیلی راحت دغدغه ها و
نگرانی ها و مشکلاتمان را با هم در میان می گذاشتیم، حقیقتاً من به خاطر حساسیت
موضوع و اهمیت مأموریت، با هم در خلوت صحبت کردیم و ابراز نگرانی کردم و گفتم می
دانی اگر نتوانیم خوب عمل کنیم چه می شود؟! شاید صدها و هزاران نیروی عمل کننده
پشت سر ما که به آب زده و منتظرند، همه تار و مار شده و از بین بروند. اصلاً
سرنوشت عملیات چیز دیگری می شود و ..
شهید
موسوی در حالی که از خوشحالی به وجد آمده بود و به شدت اشک می ریخت گفت: همه ی حرف
ها درست، ولی این سعادت نصیب کی می شد که نصیب ما شده، خدا هست، او که ما را تنها
نمی گذارد، مگر در تک مهران ما بودیم؟ همه اش کار خدا بود... ما فقط وسیله ایم،
هیچ نگران نباش... ما هم سعی و تلاشمان را می کنیم.
آن
چنان با شور و حرارت صحبت می کرد که من همه ی مشکلات را فراموش کردم، دستم را گرفت
و گفت: پاشو بریم بچه ها رو حاضر کنیم...
بی
صبرانه برای شروع عملیات لحظه شماری می کرد. شور و حال خاصی داشت. یادم نمی رود
روز قبل از عملیات، هنگام ستون کشی نیروها به سوی خط اول، به علت آتش دشمن تعدادی
از بچه ها زخمی و شهید شدند.
شهید
موسوی نیز یک ترکش به زانوی پایش خورده بود، ترکش به مفصل خورده بود و دردناک بود،
به طوری که شب قبل از عملیات تا صبح از درد نخوابید. اصلاً اخم به ابرو نیاورد و
فقط بعضی وقت ها در زیر آتش شدید و وحشتناک دشمن می خندید و به شوخی می گفت:
نامردا خیلی جدی می زنند... ترکش هم درد داره ها... حواست باشه تو نخوری...
لحظه
ی حرکت به سوی دشمن فرا رسید و بچه ها از پشت خاکریز یکی یکی از زیر قرآن رد می
شدند و کمی آب می نوشیدند و یکایک یادم هست سلامی از سر اخلاص به سالار شهیدان می
دادند: السلام علیک یا ابا عبدالله الحسین
و
چه بسیار کسانی که گرچه در میان آب به شهادت رسیدند و این آخرین آب گوارا و شیرینی
بود که می نوشیدند و ساعاتی بعد شهید شیرین شهادت، شیرینی بخش کام تشنه ی شهادتشان
شد. از جمله شهید موسوی، عجیب بود! هرجا نیروها مستقر می شدند با هر وسیله ای گیر
می آورد روی دیوار شعار می نوشت و یکی از جمله هایی که زیاد می نوشت این بود: "سعی
کنید کارهایتان خالص برای خدا باشد"... خلاصه بچه ها داخل آب یکدیگر
را در آغوش کشیده و وداع می کردند. شهید موسوی وقتی با او وداع می کردم این جملات
را گفت: این جا فقط باید خالص برای خدا شد. جای معامله است، آن هم با کسی که کم
ترین ناخالصی را تشخیص می دهد. باید صد در صد خالص برای او بود...
به
راه افتادیم، به سنگرهای دشمن رسیدیم. دشمن که از قبل آماده شده بود و ظاهراً از
قبل متوجه عملیات شده بود، آتش شدیدی می ریخت، با تعدادی تلفات در بین راه به
سنگرهای بتنی و مستحکم او در میان آب گرفتگی ها رسیدیم. به سنگرهایشان تکیه زدیم،
منتظر فرمان حمله شدیم و با صدور فرمان شروع عملیات، ظرف چند لحظه از عراقی هایی
که سرمست عربده می کشیدند و هل هله می کردند دیگر خبری نبود. سلاح چندانی نداشتیم،
اصلاً نمی توانستیم پیروز شویم! یک آر پی جی و چند گلوله، نارنجک و کلاش، حداکثر
بضاعت ما در مقابل دنیای بی پایان سلاح های شرقی و غربی عراقی ها بود. ولی باز هم
به نصرت الهی، ظرف چند دقیقه به آخرین سنگرهای کمین و خط اول دشمن رسیدیم. ظاهراً
پشت سر ما نیروهای زیادی وارد عمل شده بودند ولی به علت شدت آتش دشمن، امکان حرکت
از آنان گرفته شده بود و ما هم یکی یکی تیربار و آتش بارهای فعال دشمن را منهدم می
کردیم و جلو می رفتیم. یک سنگر دشمن که ظاهراً تک لول ضد هوایی بود آتش شدیدی روی
ستون نیروهای پشت سر ما می ریخت. این جا بود که شهید حس موسوی آر پی جی و گلوله
ایی را از کنار شهیدی که آرمیده بود برداشت و رفت که آن را خاموش کند. و هم زمان
با خاموش نمودن آن و انهدام سنگر دشمن، خود نیز مجروح شده و زمین گیر شده بود.
البته در همین حین من نیز مجروح شدم. لحظاتی بعد حسن، شهد گوارای شهادت را نوشید،
ولی سال ها بعد پیکرش را تشییع نمودیم. پیکر مطهر شهید در منطقه، مفقود بود، تا
این که سال ها بعد در پی تفحص شهدا، موفق به شناسایی شهید سیدحسن موسوی می شوند.
عزیزان! شهید موسوی در اخلاص بی نظیر بود. در تقوا نمونه بود. در شجاعت،
زبان زد همه ی دوستان بود. آن قدر عاشق و شیفته ی امام و ولایت بود که اگر کوچک
ترین انحرافی را در این مسیر از کسی می دید بر می آشفت و نسبت به این گونه موارد
حساس بود. بعضی وقت ها ساعت ها بحث می کرد تا شاید بتواند تأثیری بر مخاطب خود
بگذارد و انحرافات او را اصلاح نماید. خالص برای خدا بود. بازهم باید بگویم در یک
کلمه مثل بقیه ی شهدا بود.
توصیف صفا و صمیمیت شهدا از من عاجز ساخته
نیست!
التماس دعا- سیف الله محمدی- سحرگاه بیستم رمضان 1381
