از من راضی باشید

رهسپاریم با ولایت تا شهادت

مبادا از شهیدان دور گردیم

جنگ بهانه بود

در امتداد قدم های تو

بسیجی های عاشق پیشه

بندگی و نور ایمان

رنج های قهرمان

   مجید هیچ وقت ناراحت نبود، ناخوشی های دنیا، درد و رنج های دنیا برایش ناگوار و غیرقابل تحمل نبود.

   مجید افقهی وقتی هم که مرخصی می آمد بعد از انجام دادن یک سری کارها و هماهنگی ها در شهر و توی خانه طاقت نمی آورد، روزهای چهارم یا پنجم مرخصی می گفت: می خواهم برگردم جبهه.

گاهی پدر و مادرم سر همین موضوع به او اعتراض کرده و می گفتند:

-مجید جان! ما هم سهمی داریم. اگه ده روز مرخصی داری چرا این ده روز را در شهر و خانه نمی مانی؟!

-فضای شهر برایم غریب است، شهر را نمی توانم تحمل کنم، این جا گناه زیاد است، خیلی از گناهان این جا هست که در جبهه اثری از آن ها نیست، در این جا دروغ و غیبت و قدرت طلبی هست، ولی در جبهه همه یک چیز را در نظر دارند و آن رضای خداست، هدف همه ی ما رضای خدا و دستیابی به پیروزی بر دشمنان اسلام است.

   از طرف فرماندهی لشکر 21 امام رضا علیه السلام بنا به مصالحی اعلام شده بود، برادران و فرزندان شهدا حق شرکت در خط مقدم و عملیات ها را ندارند. این موضوع باعث شد تا بعضی از نیروها مثل مجید از آن رنج ببرند.

   یکی از ناراحتی هایی که مجید داشت و همیشه بغض در گلویش بود، زمانی بود که نمی گذاشتند او به عنوان خط شکن در عملیات شرکت کند.

راوی: خواهر شهید/ و علی آرام

آنان هر روز زنده ترند

هدف گرایی مجید

   باید این واقعیت را فهمید که همه ی ناملایمات و مشکلات و مصیبت هایی که سر راه ما وجود داشت، برای مجید افقهی دو چندان بود، چون او در حقیقت بارها به درجه ی رفیع و منیع جانبازی رسیده بود!

   مجید با این حالت از همه دیرتر می خوابید و از همه زودتر بیدار می شد. بی شک چنین فردی به طور قطع و یقین بی انگیزه نیست!

   حتی همان حرکات شوخ طبعی او که برای شارژ کردن افراد صورت می گرفت همه هدف دار بود، او با انگیزه بود که این کارها را انجام می داد.

  مجید آن طوری که خودش می گفت:

 از نظر خانوادگی و از نظر اقتصادی موقعیت های خیلی خوبی داشت که به همه ی آن ها پشت پا زد و این مهم نشان می دهد که مجید انگیزه ی خیلی بزرگی داشته است.

راوی: خلیل موحدی