آموزه هایی از وصیتنامه شهید غلامحسین شعبانی

پیام ها و آموزه ها از وصیت نامه شهید غلامحسین شعبانی

1-پایان زندگی همه ی انسان ها مرگ است، اما مرگ آغازی برای ورود به یک جهان ابدی و همیشگی است. مرگ نیستی و فنا نیست، پایان زندگی زودگذر و ابتدای جهانی ابدی است و بهترین مرگ و با افتخارترین آن، شهادت در راه حضرت دوست جل جلاله می باشد که پاداش آن قرب الهی و ارتزاق عندالرب است.

2-سفارش شهید به تنها نگذاشتن امام و رهبری جامعه قابل توجه است. در نهج البلاغه نیز حضرت امیر علیه السلام از جمله حقوق والی بر مردم، یکی همین تنها نگذاشتن و اطاعت از دستورات رهبری را بر می شمارد و در ادامه نیز سفارش موکد شهید به حمایت از روحانیت اصیل که مبلغ و مبشر اسلام عزیز هستند، در وصیتنامه  قابل توجه است.

3-از دیگر توصیه های شهید غلامحسین شعبانی، ادامه دادن راه شهداست. راه پر نوری که سعادت دنیا و آخرت انسان ها را تضمین می کند. شهدا بیش از آن که به عزادار احتیاج داشته باشند، به رهروی ثابت قدم نیازمندند تا این راه پر افتخار برای همیشه زنده و پر تحرک باشد.

4-شهید عزیز ما، هدف خود از آمدن به جبهه را یاری دین خدا اعلام می نماید. فلسفه ی وجودی جهاد، یاری دین خداست. نیت انسان اگر صادق و سالم باشد او را به مقام محمود می رساند و شهید شعبانی، محمود درگاه حق تعالی جل جلاله شد.

5-سفارش شهید به تربیت فرزندانش هم قابل توجه است. یکی از صدقاتی که حتی بعد از مرگ انسان هم خیر و نیکی نصیب انسان خواهد نمود، تربیت فرزندان صالح است. در حدیث آمده است که فرزند خوب و صالح، گلی از گل های بهشت است. فرزندان محترم شهدا باید بهترین و رساترین مبلغ راه شهدا هم در رفتار و هم در گفتار باشند، چرا که آن ها گل های زیبای آفرینش هستند و منتسب به شهدا می باشند.

6-شهید سعید می فرماید: مبادا در غفلت بمیرید که حسین علیه السلام در میدان نبرد شهید شد. این سفارش شهید به جوانان عزیز یک نکته ی قابل تأمل است که در زندگی، راهی را انتخاب کنند که در مسیر اهل بیت علیهم السلام و منتهی به سعادت شود. امروز دشمن از هر راهی برای به انحراف کشاندن جوانان بهره می گیرد و این نیاز به هوشیاری و دقت بیش از پیش جوانان عزیز دارد که امروز مهم ترین هدف تهاجم فرهنگی هستند.

7-غلامحسین تنها آرزوی خود را زیارت قبر مطهر سالار شهیدان علیه السلام اعلام می نماید. اما او با شهادت در راه خدا به مقامی بالاتر رسید و آن هم جواری با حضرت سیدالشهداء علیه السلام است که نصیب خاصان درگاه حق تعالی جل جلاله می شود. مقامی که حتی می تواند سایر انسان ها را شفاعت کند.