دیده بان

کسی که کشته نشد، از قبیله ی ما نیست

   با این که سن حمید از همه کمتر بود، اما موقع اعزام خیلی از اقوام و آشنایان، بچه های خود را به حمید می سپارند و از او می خواهند که مراقب بچه هایشان باشد، اما نمی دانستند که چند روز دیگر، او پرچمدار شهادت و ایثار می شود.

   کمتر از یک ماه از اعزام دوم به جبهه نمی گذرد. او در جبهه خدمه خمپاره، ضدهوایی و دیده بان می شود. هنگام استراحت، یکی از دوستانش می خواهد که حمید به جای او دیده بانی کند. او هم تأمل نمی کند و خواسته ی دوستش را اجابت می کند. این جا جبهه میمک است و آن سوتر، دشمن زبون در مقابل سپاه نور ایستاده است.

   حمید با یک یاعلی از جا بر می خیزد، مفاتیحش که این روزها مونس تنهایی اوست را بر می دارد و به درون سنگر دیده بانی می رود. هنوز ظهر نشده، حمید نگاهی به بیرون می اندازد و آسمان را می نگرد... مفاتیح را باز می کند و زمزمه می کند: یا رب الرحم ضعف بدنی... اشک هایش جاری می شود و قلبش می لرزد...

   دوستان همسنگرش در پست های همجوار می گویند: ناگهان دیدیم در آن بیابان بی آب و علف و زیر تیغ سوزان آفتاب، کبوتری سفید در اطراف سنگر حمید در حال پرواز است، آرام به سنگر حمید نزدیک شد و بر سنگرش نشست... حمید همچنان اشک می ریزد...

ناگهان صدای خمپاره ی دشمن، همه را غافلگیر می کند... غبار همه جا را فراگرفته... اما دیگر نشانی از سنگر حمید نیست... او در حالی که هنوز یک دستش بر روی مفاتیح بود و دست راستش هم قطع شده و بدنش پر از ترکش خمپاره می شود، بر گلدسته های رفیع عشق، اذان شهادت و رشادت سر می دهد و در رکاب اصحاب آخرالزمانی سیدالشهداء(ع) به فیض عظیم شهادت نائل می شود. روح بلند حمید در تاریخ 25 آذرماه سال 1360 به ملکوت اعلی پر کشید.

   پدر شهید در خاطرات خود گفته است: سه-چهار روز مانده به شهادت حمید، از فرط دلتنگی عازم جبهه شدیم. وقتی به پادگان رسیدیم، حمید را دیدم، آن قدر زیبا شده بود که در عمرم او را آن گونه ندیده بودم. آن قدر مجذوب سیمای نورانی حمید شدم که سه بار پس از ترک پادگان و طی چندین کیلومتر مسافت، دوباره بر می گشتم و او را در بغل می گرفتم.... حسی درونی به من می گفت دیگر حمیدت را نخواهی دید.

حمید میزبانی دومین شهید فریمان و اولین شهید دانش آموز شهرمان است. پیکر مطهرش را پس از تشییع باشکوهی، در بهشت رضا مشهد به خاک می سپارند.