شور و شعور در هیئت

یکی از اموری که در هیئات مذهبی باید مورد توجه قرار گیرد همراهی شعور و درک و بصیرت با شور حسینی و فاطمی است . الگوی این مطلب امام سجاد(علیه السلام) می باشند با آن که خودشان واقعه عاشورا را دیده اند و بالاترین گریه کن امام حسین(علیه السلام) هستند اما بهترین کتاب مناجات یعنی“ صحیفه سجادیه”را هم از ایشان داریم.

این یعنی توجه به معارف و عمق حوادث در کنار ظواهر آن. لذا امام حسین (علیه السلام) نباید مقابل مناجات با خدا قرار بگیره، مناجات با خدا جای خودش رو داره و عزاداری هم در جای خودش. 
به عنوان نمونه بعضی هیئت ها توجهی به دعای ابوحمزه و عرفه ندارند و غافل از این هستند امام علی (علیه السلام) ،امام سجاد (علیه السلام) و امام حسین (علیه اسلام) ابوحمزه می خواندند . و خود امام حسین (علیه السلام) دعای عرفه می خواندند در حالی که بعضی از این ها اصلاً بلد نیستند حتی آن را بخوانند و این یعنی فراموشی مناجات با خدا و امام زمان (عج الله) ؛ در حالی که مناجات اصل کار ماست 
این نوع نگرش و فرهنگ در هیئات باعث بروز مسائلی از جمله:
1-تک محور شدن برنامه های هیئت در شور و سینه زنی.
2-دوری از مناجات و ادعیه و توسلات.
3-مهجور ماندن قرآن و تفاسیر و ادعیه.
این نگرش با توجیهاتی نیز همرا ه است از جمله این که می گویند : « این جماعت اهل حال نیستند، داغ نیستند، ما داغ امام حسینیم . “ قلّه دیانه ” بله ما کمیم. » 
و نوعی منش را هم همرا خود خواهد داشت از جمله این که : « تمام ارزش برای یک عاشق امام حسین (علیه السلام) این است که همیشه مشکی بپوشد ، همیشه صورتش زخمی باشد ، همیشه صدایش گرفته باشد ، همیشه تا گفتند امام حسین (علیه السلام) داد بزند و ...
فراوری شده از:
سخنرانی حجه الاسلام و المسلمین انجوی نژاد