شهدا فرهنگ ایثار را می‌دانستند...
فرهنگ ایثار و شهادت، برای جاودانه ماندن باید با زندگی مردم عجین شود و در متن زندگی آن‌ها جریان پیدا کند. فرزندان ما می‌توانند به درجه‌ای برسند که حاضر شوند از جان خود در راه اسلام بگذرند؟ از دوست داشتن‌های خود بگذرند؟ روزهای انقلاب و روزهای پر شور دفاع مقدس فرصتی برای محک نسلی که باید جان خویش را به خطر می انداخت تا از آرمان های انقلاب اسلامی و ذره ذره خاک وطن حراست کند و چه زیبا حماسه‌ای خلق کردند.
هنوز وقتی پیکر پاک شهیدی را تشییع می‌کنند سخن امام راحل در گوش‌ها طنین انداز می‌شود که: «این مردم بهتر از امت پیامبر(ص) در صدر اسلام در صحنه حاضر شدند».
در یک نگاه ساده به معنای ایثار، می‌توان موارد زیادی را مشاهده کرد. خداخواهی، دین‌باوری، اخلاص، عزت و عظمت و تکامل روحی پیش زمینه‌های ایثارند و مواردی چون یادگار شهدا، مقبره ها گنبدها و وصیت نامه‌ها، محصولات اجتماعی و مشترک فرهنگ غنی ایثارند.
اگر بخواهیم ایثارگری وارد فرهنگ مردم شود باید خدا محوری و آرمان‌گرایی وارد زندگی‌مان شود. باید مسئولان جامعه با نگاه تکلیف محور، به جای نگاه رابطه محور به بررسی عوامل مانع در پیش روی ترویج فرهنگ ایثار بپردازند.
فرهنگ ایثار باید در فرهنگ مردم جاری شود و نه این که به صورت خرده فرهنگ در گروه‌های خاصی امکان پذیر شود، باید برای اهمیت یافتن ارزش‌ها از طریق تبیین علمی و عقلانی زمینه‌سازی کرد.
حال و هوایش می‌گفت آسمانی می‌شود...
ایشان قبل از شهادت حالتی خاص داشت که بوی شهید شدنش به مشام می‌رسید. او آرزوی شهادت داشت. در دفتر انشایش مقاله‌ای در مورد جهاد نوشته بود و در آخر متن خود نوشته بود: در آرزوی شهادت، محمد دشت بیاضی فریمانی.
راوی: مادر شهید محمد دشت بیاضی
